گنجینه علم خدا

مرحـوم شیخ كلینى در اصـول كافـى بخشـى را به مسائل حجت و دلیل شیعیان اختصاص داده و در یكى از اخبار آن بخـش، چنیـن نقل كرده: منصـور بـن حازم گـوید: به امام صادق(علیه‎السلام) عرض كردم: خداوند بالاتر از آن است كه به وسیله مخلـوقـاتـش شنـاخته شـود بلكه ایـن مخلـوقاتنـد كه به وسیله خـدا شناخته مـى‎گـردنـد.

امام صادق(علیه‎السلام) فرمود: راست گفتى.

گفتـم: كسى كه دانست براى او پروردگارى است، پـس سزاوار است كه بـدانـد براى آن پروردگار رضا و سخطـى است كه جز از راه وحـى و رسـول شناخته نمى‎گردند، پـس اگر به كسى وحـى نشد سزاوار است كه دست به دامان رسولان خدا شود، پـس اگر آنها را ملاقات كرد، خواهد دیـد كه آنها حجت هستنـد و پیـروى از ایشان واجب.

آنگاه به امام صادق(علیه‎السلام) مى‎گـوید كه از مردم در مـورد حجت بعد از رسـول خدا(صلّی الله علیه و آله) پرسیدم.

آنها گفتند: قرآن، ولـى مـن به آنها تذكر دادم كه قرآن بدون سرپرست و قیـّم كفایت نمى‎كند، چرا كه گروههاى مختلف از جمله مرجئه، قدریه و حتى زنادقه كه به قرآن ایمان هـم ندارند براى سخـن خویش به قرآن استدلال مى‎كنند و روى همیـن جهات است كه گفتـم قرآن نیاز به سرپـرستـى دارد كه هر چه در مـورد آن بفرماید حق باشد و در ایـن میان كسانى چـون ابـن مسعود و عمر و حذیفه به عنـوان سرپرست معرفـى شدند.

اما مـن سـوال كردم كه آیا تمـام قـرآن را مـى‎دانستنـد؟

در جـواب گفتنـد: خیر، تنها علـى بود كه آگاه به تمام قرآن بـود.

مـن گفتـم: پـس شهادت مى‎دهـم كه علـى(علیه‎السلام) قیـم و سرپرست قرآن است و پیروى از او واجب و پـس از رسـول خـدا(صلّی الله علیه و آله) حجت بـر مردم است و آنچه در مـورد قرآن ابراز عقیده كند حق است.

امام صادق(علیه‎السلام) پـس از شنیدن سخنان او و استـدلال زیبا و محكـم وى او را با گفتـن «رحمك الله» ستود و دعایش كرد.

سخنان جناب منصـور را ضمیمه كنیـد به فـرمـایـش حضـرت امیـرالمـومنین(علیه‎السلام) كه مى‎فرماید: ایـن قرآن جز خطوطى كه میان دو جلد نگاشته شده، چیزى نیست، به زبان سخـن نمـى‎گـوید، ناچار باید ترجمانـى داشته باشد.

در همیـن زمینه یكـى از اصحاب امام صادق(علیه‎السلام) مى‎گـوید: