تمام مشکلات داربی پایتخت
همانطوری كه هر جام‌جهانی به نوعی بیانگر و نشان‌دهنده عملكرد فدراسیون كشورهای حاضر در آن و برآیند قدرت‌های فوتبالی در آن مقطع زمانی خاص است، برگزاری هر داربی تهران هم، به نوعی نشان‌دهنده اوج قدرت و توان اجرایی مسوولان برگزاری مسابقات لیگ مربوطه‌اش است.
داربی تهران به عنوان حساس‌ترین، جذاب‌ترین، مهمترین و نه زیبا‌ترین(!) بازی باشگاهی كشورمان در هر نیم‌فصل، ده‌ها هزار تماشاگر متعصب را به استادیوم آزادی می‌كشاند. اگرچه این بازی معمولا زیبا از آب درنمی‌آید و حساسیت‌های حاكم بر آن، اجازه هنرنمایی و عرض اندام را از بازیكنان دو تیم می‌گیرد، اما فارغ از هر نتیجه‌ای كه در پایان هر داربی رقم می‌خورد، بی‌تردید لازمه انجام شدن و برگزاری هر داربی، انسجام و هماهنگی بالا میان دستگاه‌ها و نهادهای متفاوت بسیاری است كه در آن دخیل هستند از آتش نشانی و پلیس گرفته تا شهرداری و اتوبوسرانی!
اگرچه برگزاری 66 داربی در طی سال‌های گذشته در فوتبال ایران در حكم تجربه‌ای است گرانبها برای مسوولانی كه قرار است بار انجام شدن داربی 67 و داربی‌های بعدی را به دوش بكشند، اما یكی از واقعیت‌های تلخ جاری در فوتبال ایران، نحوه نازیبای برگزاری این مسابقه حساس است!
اگرچه علاقه مفرط و غیر‌قابل انكار جماعت فوتبالدوست به تیم‌های سرخابی سبب‌ساز آن می‌شود كه هواداران از شب قبل از مسابقه خودشان را به ورزشگاه آزادی برسانند و صحنه‌های زیبایی از عشق و علاقه خودشان به این دو تیم را رقم بزنند، اما در لوای همین زیبایی‌های دوست داشتنی و زیبا، واقعیتی ناخوشایند نهفته است. حقیقتی كه بعد از تماشای چگونه برگزار شدن دیدارای حساسی نظیر داربی در كشورهای صاحب فوتبال (مثل ال‌كلاسیكو یا همه دیدارهای جام‌جهانی و مسابقات باشگاهی حساس) بهمان یاد‌آوری می‌كند كه نحوه برگزاری صحیح یك مسابقه چنین نیست!
به نقل از گل ، اگرچه این مشكلات فقط مختص داربی تهران نیست و در همه مسابقات پر‌تماشاگر رخ عیان می‌كند، اما وضوح آن در داربی به مراتب بیش از سایر بازی‌های فوتبال كشورمان است. تماشاگران پر‌شوری كه به عشق تماشای داربی به ورزشگاه می‌آیند و بلیتی كه اتفاقا ناگهان قیمتی دو برابر بلیت سایر مسابقات پیدا كرده را در بازار سیاه به چندین برابر نرخ اعلام شده تهیه می‌كنند، نمی‌توانند - مثل تمام كشورهای صاحب فوتبال - نیم یا حداكثر یك ساعت قبل از مسابقه راهی ورزشگاه بشوند، چون در آن زمان قطعا نه تنها تمام صندلی‌های طبقه اول اشغال شده كه شاید حتی در طبقه دوم هم دیگر جایی برای ایستادن (و نه نشستن!) وجود نداشته باشد! همین امر باعث می‌شود كه تماشاگران مجبور شوند در ساعات اولیه صبح خودشان را به استادیوم برسانند، به امید پیدا كردن جایی بهتر برای تماشای بازی و این حضور زود‌هنگام پتانسیل بالایی برای نا‌آرامی ایجاد می‌كند. حضور زود‌هنگام تماشاگران در استادیوم، باعث می‌شود كه آنها به ناچار ساعاتی را زیر‌تیغ تیز آفتاب - یا سوز زمستان - بدون سرگرمی بگذرانند و این برای خرد شدن اعصاب و پایین آمدن سطح آستانه تحریك عصبی آنها كافی است! اینگونه است كه هر سوت اشتباه داور داربی، هرچقدر هم كوچك و بی‌اهمیت (یا كم‌اهمیت) باشد، می‌تواند یك ورزشگاه پر‌از هوادار را به آتش بكشد و دیداری به حساسیت داربی را نیمه‌كاره بگذارد.
این اتفاق در حالی رخ می‌دهد كه مردم هنردوست ایرانی، سال‌هاست كه با پدیده‌ای به نام سینما آشنا هستند و براساس همین آشنایی دیرینه، آموخته‌اند كه چگونه باید براساس شماره درج شده روی بلیت‌شان، صندلی «مخصوص» به خود را پیدا كرده و جای دیگران را اشغال نكنند!
استادیوم آزادی به عنوان بزرگترین ورزشگاه فوتبال ایران، در سال 82 با صرف بودجه‌ای بسیار كلان، نوسازی و به روز شد. اقدامات انجام شده روی زمین چمن این استادیوم آنقدر ریشه‌ای و دور‌اندیشانه صورت گرفت كه از آن زمان تاكنون (به دلیل استفاده و نگهداری صحیح از زمین) هیچ مشكلی برای چمن این زمین رخ نداده و این به‌رغم بارش برف و باران، یخبندان و انواع و اقسام اتفاقاتی است كه در این سال‌ها رخ داده‌اند!
اما آیا در همان زمان، امكان شماره‌گذاری صندلی‌ها (و حتی سكوهای طبقه دوم!) وجود نداشت تا ورزشگاه بزرگ كشورمان نظم و ترتیبی - حداقل در سطح یك سینما! - پیدا كند؟ هیچ تردیدی نیست كه شماره‌گذاری و منظم كردن صندلی‌های تماشاگران، می‌تواند كمك شایانی به برقراری نظم در استادیوم و حتی راحت‌تر پیدا كردن عناصر اخلال‌گر و تماشاگرنماهای هتاك و بی‌ادب بكند اما سیاستگذاران مرمت آزادی در آن زمان، علاقه‌ای به این كار نداشتند و به همین سبب حتی بعد از صرف آن هزینه‌های كلان هم، اوضاع استادیوم آزادی همان است كه بود!
داربی هنوز هم به سبك قدیم برگزار می‌شود و این مسلما خوشایند جماعت فوتبالدوست نیست، اما آیا زمان نو شدن روند برگزاری داربی به عمر ما قد خواهد داد؟!
تنظیم برای تبیان: رضا سیگاری
