ازدواج در حوالی آوار

شلیك به قلب غم

این اولین ازدواج پس از زلزله 9 ریشتری اقیانوس هند در این استان است كه بیش از نیمی از شهروندانش را در جریان زلزله از دست داد.

بخشی از گفت و گوی دو مرد در خیابان؛

- نه، اشتباه نكن. آن مرد كه دارد پای دیرك چوبی چراغ برق، آب می ریزد، اصلا دیوانه نیست، باغبانی است خیلی امیدوار، خیلی.

خوردن عسل پای سفره عقد آن هم بعد از دفن اجساد چه مزه ای دارد؟ حتما به آن شیرینی نیست كه ما و شما چشیده ایم. اما این قانون زندگی است اگر زنده ماندی؛ زندگی كن.

این اولین ازدواج پس از زلزله 9 ریشتری اقیانوس هند در این استان است كه بیش از نیمی از شهروندانش را در جریان زلزله از دست داد، شاید درست مثل ازدواج یك دختر و پسری كه اندكی پس از زلزله بم زندگی جدید را آغاز كردند. یادتان هست چهره آفتاب سوخته و كم سنشان را؟ گرچه آنها تعداد زیادی از اقوامشان را از دست داده بودند و لبخندشان غم چشم ها را نمی پوشاند، ولی تصمیم این بود كه در عین مصیبت زندگی مشتركشان را آغاز كنند. حالا این اتفاق داشت هزاران كیلومتر آن سوتر رخ می داد.

اتفاقی متاثر از حس مشترك كه زندگی را فریاد می زند. همان چیزی كه سوكماری 35 ساله ولیدیای 25 ساله در حالی كه 27 نفر از اقوام نزدیك خود را از دست داده بودند واداشت تا مراسم ازدواجشان را در مسجد بزرگ شهر كه احتمالا تنها بنای برجا مانده از موج مهیب اقیانوس هند بود، برگزار كنند.

البته می توان حدس زد كه در این جشن ازدواج خبری از گروه های موسیقی نبود و فقط شادی ناشی از این ازدواج و دویدن و هیاهوی بچه ها و البته غذاهای رنگارنگی كه اندونزیایی ها در پختنش تخصص دارند عروسی را به عروسی عادی شبیه می كرد.

برگزاری این جشن كوچك ازدواج توانست موجب شادی و نشاط در این منطقه مصیبت زده شود و البته چراغ سبز دوباره ای به زندگی باشد. در این مراسم 500 نفر از اهالی و امدادگران تعداد بسیاری خبرنگار حضور داشتند و این تیری بود به قلب كریه فاجعه.

در ذهن امدادگران چنین می گذشت كه شاید هیچ كدام از كمك های مادی و ساخت و سازی كه كشورهای مختلف به حادثه دیدگان سونامی داشته اند، نتوانسته است شادی را به این آدم های مصیبت زده هدیه كند كه ازدواج این زوج جوان...