غنایم جنگ و كشتگان

جنگ حنین

قسمت پنجم

جهت مطالعه قسمت قسمت چهارم کلیک کنید.

در این جنگ بزرگترین غنیمت‏به دست مسلمانان آمد، زیرا همان طور كه گفته شد مالك بن عوف دستور داده بود لشكریان هر چه دارند همراه خود بردارند كه به خاطر آنها بهتر پایدارى و مقاومت كنند از این رو مورخین مى‏نویسند در این جنگ 6000 اسیر، 24000 شتر، 40000 گوسفند و 4000 وقیه نقره(كه هر وقیه 213 گرم است)نصیب مسلمانان گردید و چون رسول خدا(ص)براى تعقیب دشمن عازم طائف بود دستور داد موقتا تمامى غنایم را در«جعرانة‏» (6) بگذارند و اسیران را نیز در خانه‏اى نگهدارى كنند و چند نفر را نیز براى حفاظت و نگهبانى آنها گماشت تا در مراجعت آنها را تقسیم كند.

اما كشتگان چنانكه از برخى تواریخ بر مى‏آید از دو طرف بسیار بوده، اما از هوازن و ثقیف تنها از یك قبیله هفتاد نفر به قتل رسیدند - چنانكه در بالا نیز ذكر شد - و از مسلمانان نیز همان طور كه از برخى تواریخ نقل شده جمع زیادى به شهادت رسیدند (7) ، اما ابن هشام و یعقوبى و طبرى نام شهداى مسلمانان را چهار تن ذكر كرده بدین شرح:

ایمن بن ام ایمن - از بنى هاشم - یزید بن زمعة بن اسود - از اهل مكه - ، سراقة بن‏حارث - از انصار مدینه - و ابو عامر اشعرى.

تعقیب از دشمن

همین كه قبیله‏هاى هوازن و ثقیف با دادن تلفات سنگین و به جاى گذاردن غنایم بسیار فرار كردند، رسول خدا(ص)دستور داد آنها را تعقیب كنند و تا شكست كامل به دنبال آنها بروند، ابو عامر اشعرى با برادرش ابو موسى اشعرى به دنبال گروههایى از دشمن كه خود را به‏«اوطاس‏»رسانده بود رفتند و در آنجا جنگ سختى میان ایشان و فراریان درگرفت كه ابو عامر فرمانده لشكر اسلام در اثر اصابت تیرى به قتل رسید و برادرش ابو موسى به جاى او پرچم جنگ را گرفت و جنگید تا وقتى كه دشمن را بسختى شكست داد و تار و مار كرده آن گاه به نزد رسول خدا(ص)بازگشت.

مالك بن عوف نیز با گروه بسیارى به سوى طائف فرار كرد و چون دید سپاهیان اسلام او را تعقیب مى‏كنند یكى دو جا نیز مقاومت كرد و چون دید تاب مقاومت در آنها نیست‏خود را به طائف رسانده و بر قبایل ثقیف در قلعه‏هاى محكمى كه در طائف بود وارد شدند و چون مى‏دانستند مسلمانان به سراغ آنها خواهند رفت‏به استحكام قلعه‏هاى مزبور پرداختند.

6. نام جایى است‏بین مكه و طائف و به مكه نزدیكتر است تا به طائف.

7. در كتاب زندگى محمد(ص)دكتر هیكل نقل شده كه دو قبیله از قبایل مسلمان به قدرى از مردانشان كشته شده بود كه نابود شدند یا نزدیك بود نابود شوند و روى قاعده نیز بعید نیست این قول صحیحتر باشد تا قول ابن هشام و دیگران.