رحمت اشک

« گریه چشم ها و خثیت دل ها، از رحمت خداوند بلند نام است. بنابراین هر گاه اینها را در خود یافتید، دعا کردن را غنیمت شمارید. اگر در میان یک امت، یک بنده هم گریه کند، خداوند متعال به سبب گریه آن بنده بر آن امت رحم می کند».

ودر سخنان امام باقر (ع) آمده است که تضرع و به سجده افتادن آن هنگام که با جاری شدن اشک ها همراه شود ، رحمت خدا را به ارمغان می آورد و آن لحظه، بهترین لحظه برای خواستن از پروردگار است.

اشک ریختن در حال دعا، آن قدر اهمیت دارد که امام صادق (ع) حتی به یاد آوردن اندوه از دست رفتگان برای رقت قلب و گریه پیش از دعا را جایز می داند.

اسحاق بن عمار می گوید به امام صادق (ع) گفتم: دعا می کنیم و میل دارم گریه کنم، اما گریه ام نمی آید. گاه به یاد یکی از کسانم که مرده است می افتم و دلم می سوزد و می گریم. آیا این، جایز است؟

آن حضرت فرمود: آری، آنها را به یاد آور و دچار رقت قلب که شدی، گریه کن و به درگاه پروردگارت  تبارک و تعالی- دعا نما».

نیز پیامبر خدا در هنگام دعا آن قدر گریه می کرده که گونه اش محاسنش تر می شده است؛ عایشه نقل می کند:

پیامبر خدا، به نماز ایستاد و قرآن خواند و گریست. سپس نشست و قرآن خواند و دعا و کرد و گریست. باز نشست و قرآن خواند دعا کرد و گریست و چون تمام کرد به بستر رفت، باز قرآن خواند و گریست، چندان که گونه ها و محاسنش از اشک، تر شد. گفتم ای پیامبر خدا، آیا این است که خداوند، گناهان گذشته و آینده تو را آمرزیده است؟ آن حضرت فرمود:« آری، اما آیا بنده ای سپاسگزار نباشم؟