(لزوم اهتمام اهل علم به تبلیغ)
نزدیک است که شهرستان‌ها از مشایخ علما خالى بمانند!
این اهل علم هستند که مردم را از دقایق امور دینى با خبر مى‌کنند و دین آنها را حفظ مى‌کنند، و ضروریات دین را به مردم مى‌رسانند.
شخصى به محلى رفته و دیده بود که مردم مرده‌هاى خود را در دیوار مى‌گذارند! چه بسا شیعیانى که در بلاد غیراسلامى و یا اسلامى هستند و حتى به یک روحانى دسترسى ندارند تا مسایل اولیه خود را از او بپرسند.
چندین میلیون شیعه در ترکیه به صورت پراکنده هستند، خدا مى‌داند آیا ده عالم به اندازه‌اى که بتوانند رساله را به آنها تعلیم کنند، دارند یا خیر؟ هم‌چنین ده‌ها میلیون دیگر در سراسر جهان، آیا نباید به فکر آنها باشیم؟!
آیا اگر این قسمت از تبلیغ، یعنى تعلیم مسایل واجب و حلال و حرام را ترک کنیم، بلا نمى‌آید؟!
مرحوم آقا شیخ غلام‌رضا یزدى، عالم حسابى و خیلى بزرگوارى بود که به دهات اطراف و دور دست مى‌رفت. از حاج آقا حسین قمى رحمةاللّه نقل شده که فرموده‌اند: از منبر دو نفر مى‌شود استفاده کرد، یکى آقاى شیخ غلام‌رضا است. بنده هم یک منبر ایشان را دیده‌ام. ایشان نان جو و ماست با خود برمى‌داشت و به آبادى‌ها مى‌رفت، و قرائت نماز و مسایل مهم را به مردم یاد مى‌داد، و به آبادى و ده دیگر مى‌رفت و همواره در حال گردش بود. ایشان از علماى بزرگ زمان خود بود، ولى چنین برنامه‌اى داشت. اگر طلبه متدین باشد، مغنى خوان هم باشد مى‌تواند این کار را انجام دهد.
میرزاى شیرازى بزرگ رحمةاللّه‌علیه طلاب غیرمستعد را که تشخیص مى‌داد اهل اجتهاد نیستند، وقتى جامع المقدمات و رساله عملیه را یاد مى‌گرفتند، براى ارشاد و تعلیم مسایل و اصلاح قرائت نماز مردم به محلهاى خودشان مى‌فرستاد
آیا این بیچاره‌ها و مردم محروم و دور افتاده و مستضعف که در بلاد اسلامى یا غیر مسلمان مضطرند و دسترسى به عالم روحانى ندارند و یا تمکن ندارند، باید ندیده گرفته شوند؟! اگر ما آنها را کالعدم فرض کنیم، آیا در این صورت، دیگران و بالاترها هم ما را کالعدم و نادیده فرض نمى‌کنند؟!
از اهل علم کسانى که براى تبلیغ مى‌روند و خود را از رفتن معذور نمى‌دانند، باید به جاهایى بروند که دیگران نمى‌روند. این‌که آن آقا با آن عظمت و مقامات براى این کار حاضر مى‌شد، بر ما هم حجت تمام است. کارى که براى شاگردانش به چند واسطه، هم ممکن بود!
میرزاى شیرازى بزرگ رحمةاللّه‌علیه طلاب غیرمستعد را که تشخیص مى‌داد اهل اجتهاد نیستند، وقتى جامع المقدمات و رساله عملیه را یاد مى‌گرفتند، براى ارشاد و تعلیم مسایل و اصلاح قرائت نماز مردم به محلهاى خودشان مى‌فرستاد.
در هر حال، تعلیمات عوام و ایتام آل‌محمد صلوات‌اللّه‌علیهم‌اجمعین را به که سپرده‌اند؟! عرب‌هاى بادیه‌نشین که دارایى نداشتند تا از یک روحانى جهت تبلیغ احکام، دعوت و پذیرایى کنند، براى رکوع و سجود، جست و خیز مى‌کردند! عالمى که در قم (در مسجد محلهاى) نماز اقامه مى‌کرد و احکام را بیان مى‌نمود، مى‌گفت: از مردم محله و اهل مسجد یک پول هم نمى‌رسد، ولى هر وقت به آن مسجد مى‌روم از جاهاى دیگر حواله مى‌رسد، و هر گاه نمى‌روم قطع مى‌شود! اهل علمى که مشغول کار خود بوده‌اند، معجزات دیده‌اند!
والسلام علیکم و رحمةاللّه و برکاته
برگرفته از سخنان آیةالله بهجت
تنظیم برای تبیان حسن رضایی گروه حوزه علمیه
