خاموشى چراخ و شنیدن خواسته
حارث همدانى یكى از اصحاب و دوستان حضرت امیرالمؤمنین علىّ بن ابى طالب(علیهالسلام) است حكایت كند:
شبى به منزل امیرالمؤمنین، امام على(علیهالسلام) وارد شدم و ضمن صحبتهایى به آن حضرت عرض كردم: یا امیرالمؤمنین! از شما خواستهاى دارم؟
حضرت فرمود: اى حارث! آیا مرا سزاوار و شایسته شنیدن خواستهات مىدانى؟
گفتم: بلى، یا امیرالمؤمنین! شما از هر كسى والاتر و شایستهتر هستى .
حضرت فرمود: ان شاءالله كه خداوند به وسیله من جزاى خیرى به تو دهد؛ و سپس از جاى خود برخاست و چراغ را خاموش نمود و اظهار داشت: علت این كه چراغ را خاموش كردم، چون دوست نداشتم ذلت پیشنهاد و خواستهات را در چهرهات بنگرم؛ و بتوانى به آسودگى و بدون هیچ واهمهاى خواستههایت را بیان كنى .
بعد از آن، افزود: از حضرت رسول اكرم(صلى الله علیه و آله) شنیدم كه فرمود: حوایج و خواستههاى انسان به عنوان امانت خداوندى است، كه باید در درون او مخفى بماند؛ و براى كسى غیر از خداى سبحان بازگو نكند.
پس از آن فرمود: هركس حاجت و خواسته برادرش را بشنود بایستى او را كمك نماید و خواستهاش را برآورده كند البته تا جایى كه مقدور باشد نباید او را ناامید و مأیوس گرداند.
برگرفته از فروع كافی، ج 4، ص 24، ح 4.
گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی .
