همزاد رستگاران
چند لحظه با اهل شهر الله
...و ما میان دو پرتگاه زاده شدیم.روی باریکترین راه ممکن،میان دو دره.روی پل،پلی به اندازه ی عبور یک نفر،پل صراط.
واکنون زمان حرکت است.دورها آوایی است که قدم های ما را می خواند...
کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش
کی روی ؟ره ز که پرسی؟ چه کنی؟ چون باشی؟
شاید این نسیم فرحبخش که از جانب بهار می آید راه را برای ما که دیدگانمان به تاریکی عادت کرده باز کند ...بو کن ...بوی بهار است :
امام محمد باقر علیه السلام فرمودند :
براى هر چیزى بهارى است و بهار قرآن رمضان است.
بهــــــــــــــــــــــــار می گذرد ،دادگسترا دریاب...
درباره ی خودمان : پرنده تر زمرغان هوایی
مولایمان علی علیه السلام می فرمایند:
ای پارسایان نا پرهیزکار و ای بازرگانان زیان دیده و سود نبرده :آخر تا کی خواب و تا چند غفلت؟
قیامت پیش روی شما و مرگ در پشت سر شما را می راند.سبکبار شوید تا برسید.همانا آنان که رفتند در انتظار شمایند.
در درون همه ما جایی گوشه ی یک آسمان متروک پرنده ای هست " پرنده تر زمرغان هوایی" .اولین قانون پروازش مثل همه پرواز ها دل کندن از زمین است . ...باز بخوان ...پرنده
وحیرتم تازه چراغ سبز می دهد که اگر پرنده ای هست بی شک پروازی باید ،
واگر پروازی هست دل کندنی شاید
واگر دل کندنی...آیا به راستی دل کندنیست همین دلی که من دارم تو داری همه دارند کندنی است! هست ؟؟
وچه سخت و سنگین که روی طنابی مدام الفاظ را تاب دهی
تاب دادن برای رسیدن
برای اوج گرفتن
برای فهمیدن
دل بکن آینه این قدر تماشایی نیست
به خاطر من مانده هنوز
رسم دل کندن
رسم سبکبار شدن
رسم آسمانی ماندن
رسمی که مولایم اگر رسم نمیکرد کسی بود که هندسه اش عالم ساز و جاوید در کلامش اختیار از عنان آدمی بگیرد ورامش گرداند؟!
ما دل می کنیم همه جا دل می کنیم... روی هر درخت ،کنار هر جوانه ،زیر هر زمزمه ،نقش دل های مشتاقمان را روی موج آرام ذکر های هر روز می کنیم شاید مثل چاه هایی که مولایمان در شوره زار ها کند و به آب شیرین رسید ، به حیاتی شیرین برسیم .
از زمین دل می کنیم تا پروازمان یادمان نرود، سبکبار ،و بر زمین دل می کنیم تا تنها نقشی که از ما می ماند محبت و بخشش باشد که آنان که رفتند در انتظار ما هستند .
درباره ی نخوردنمان : خوشا به حال زیرکان
درست نمی دانم ولی خواندم در صد و چهل و پنجمین حکمت مکتوب از امیر المومنین علیه السلام که فرمودند:چه بسا روزه داری که بهره ای جز گرسنگی و تشنگی از روزه داری خود ندارد.و بسا شب زنده داری که از شب زنده داری چیزی جز رنج و بی خوابی به دست نیاورد!خوشا خواب زیرکان و افطارشان!
بسا روزهدارى که عارى بود همه روزه او ز دانستگى
گرسنه است و تشنه است و دیگر مجو بنزدش بجز این دو بایستگى
جدا کرده خود از طعام و شراب فرو مىخورد رنج بگسستگى
چنین روزهدارى کجا روزهاش درستى پذیرد ز بشکستگى
چه بسیار شب زندهدارى که نیست ثمر از نمازش بجز خستگى
نبینى زمانى که بالا رود همه سعى او هست بنشستگى
ز معبود خود بىخبر در نماز نمازى چه گویم؟ همه بستگى
خوشا خوردن و خواب آن زیرکى که از بند جهلش بود رستگى ...
خوشا خوردن و خواب آن زیرکى که از بند جهلش بود رستگى...
رستگی...
رستگار...
انگار از یک ریشه اند ریشه ای که جهل می خشکاندش و عقل می رویاندش و ممارست می پروراندش و حلم استوارش می گرداند .
دیشب نبض بندگی را گرفتم عادی نبود ...
گونه ی ایمان گل انداخته بود ...
قد دعا چقدر بلند شده !فقط کافیست دستش را دراز کند آنوقت آسمان در دستش است .
باید چیزی خورده باشند که این همه تغییر کرده اند . چیزی مثل گرسنگی!
اما تمام گرسنگی ها قد دعا را بلند نمی کند . هر سفره ای رنگ ایمان را رنگ گل محمدی نمی کند و هر صدایی نبض بندگی را تند نمی کند . دیشب صاحب خانه دل ندا سر داده بود :
- آیا نیازمندی هست که من ببخشمش!
- آیا توبه کننده ای هست که من توبه اش را بپذیرم!
- آیا آمرزش خواهی هست که من بیامرزمش!
این کلام فرمایش رسول عشق وبندگی است که چون شب اول ماه رمضان فرا رسد الله تعالی به بندگانش چنین می فرماید آن هم نه یک بار که سه مرتبه بندگانش را دعوت می کند و به راستی لبیک گویان به رمضان و خدای رمضان رستگارانند... اگر زیرک باشند.
اگر بر سفره رمضان تنها گرسنگی نبینند . اگر صاحب خانه ، صاحب خانه ی دل آنها هم باشد . میهمان دل خودشان بشوند وقتی پر از خداست.
به صد امید نهادیم در این بادیه پای
ای دلیل دل گمگشته فرو مگذارم
نویسندگان :مهدیه اسلامی فر (eslamifar) سحر غفوری (sss_fairy)- تبیان
بازنویسی : مریم امامی
